Tο σπουδαίο και τρικυμιώδες φιλμ του Αντρέι Ζουλάφσκι, μια αλησμόνητη ανάμνηση από το ευρωπαϊκό σινεμά των 70s, έδωσε την ευκαιρία στη Ρόμι Σνάιντερ να αναμετρηθεί με τον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας της, παραδίδοντας μια συνταρακτική ερμηνεία.
Τίποτα στο σινεμά του Αντρέι Ζουλάφσκι δεν χαρίζεται, ούτε στους ήρωές του, ούτε στο θεατή. Όλοι πρέπει να ματώσουν για να γίνουν κοινωνοί ενός αβυσσαλέου, υστερικού και αυτοκαταστροφικού σύμπαντος, εντός και εκτός οθόνης. Εκεί όπου το σ’ αγαπώ δε σημαίνει τίποτα. Αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και τα πάντα.
Με έναν τίτλο που έχει γίνει μέσα στα χρόνια εμβληματικός και έναν μύθο που, τουλάχιστον στη χώρα μας, έχει οδηγήσει σε πολλαπλές προβολές και επανεκδόσεις, το «Σημασία Έχει ν’ Αγαπάς» είναι η πιο δημοφιλής και ταυτόχρονα η πιο προσβάσιμη ταινία του Ζουλάφσκι, είναι όμως κι εκείνη που ο απόλυτα συνεπής στις αντιφάσεις του Πολωνός έφτασε πολύ κοντά στο να αποκηρύξει, ίσως γιατί η εμπορικότητα και η καθολική αποδοχή για εκείνον δεν είχαν, σε αντίθεση με την αγάπη, καμία σημασία.
Ο Ζουλάφσκι έφυγε από την Πολωνία λόγω της αποτυχίας και της απαγόρευσης από την κρατική λογοκρισία του «Diabel», της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, και αναζήτησε στη Γαλλία μια δεύτερη πατρίδα που θα φιλοξενούσε το όραμά του. Η μεταφορά στην οθόνη του βραβευμένου μυθιστορήματος του Κρίστοφερ Φρανκ, «Αμερικάνικη Νύχτα» (καμία σχέση με την ταινία του Τριφό), ήταν η πρώτη απόπειρα του Πολωνού σκηνοθέτη να μεταφέρει με τους δικούς του όρους την προβληματική του σε μια ξένη κουλτούρα, και τόσο οι αλλαγές που έγιναν στο πρωτογενές υλικό, όσο και το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορούν παρά να μαρτυρούν ότι πίσω από το θρίαμβο υπήρξε μια μεγάλη μάχη.
Όλοι και όλα στο «Σημασία Έχει ν’ Αγαπάς» μοιάζουν να βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους κι από την πρώτη κιόλας σκηνή τα γυρίσματα μιας ταινίας δεύτερης διαλογής μοιάζουν με πεδίο μάχης. Μέσα σε μια υστερική κακοφωνία από ουρλιαχτά και διαταγές, μια ηθοποιός δεν μπορεί να πει πειστικά το σ’ αγαπώ κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας άντρας που τη βλέπει για πρώτη φορά μέσα από το φακό μιας φωτογραφικής μηχανής, δεν μπορεί να πάρει το βλέμμα του από πάνω της. Μια διπλή αιχμαλωσία έχει συντελεστεί και η μουσική του Ζορζ Ντελρί ξεπερνά ακόμα και τα λόγια και την εικόνα, για να αντηχήσει μια ξέφρενη και παροξυσμική πορεία που μόλις έχει ξεκινήσει για να καταλήξει νομοτελειακά σε ένα δεύτερο σ’ αγαπώ που θα ξεστομιστεί από τα ίδια χείλη, αλλά τότε θα είναι τόσο ισοπεδωτικό που δεν θα χρειαστεί να πείσει κανέναν.
Τοποθετημένη στον «απατηλό» κόσμο του σινεμά και της υποκριτικής, εκεί όπου δημιουργούνται και γκρεμίζονται τα όνειρα και η αλήθεια βασίζεται στο ψέμα, η ταινία θα ακολουθήσει τον φωτογράφο Σερβέ Μοντ, την ξεπεσμένη ηθοποιό Ναντίν Σεβαλιέ και το σύζυγό της Ζακ στην παραφορά ενός ερωτικού τριγώνου, όπου κάθε κορυφή του βασανίζεται από τα δικά της αισθήματα ντροπής και ενοχών και όπου ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις στρώνουν το δρόμο προς την κόλαση του αλληλοσπαραγμού. Κι αν από έρωτα πεθαίνουν μόνο στο σινεμά, όπως οι «Ομπρέλες του Χερβούργου» πρώτες τραγούδησαν, στο σύμπαν του Ζουλάφσκι θα θριαμβεύσουν μέσα στη συντριβή τους μόνο εκείνοι που θα ματώσουν περισσότερο.
